Η άνοιξη θ αργήσει φέτος..

Μην ανησυχείς για μένα, είπε,
έφαγα το τσιμέντο με το κουτάλι,
τριάντα χρόνια τώρα
πότισε το δέρμα μου,
δε με πιάνουν εμένα ιοί και μικρόβια.


Δεν ανησυχώ για σένα, του λέω,
εσύ κακό του κεφαλιού σου..
για τη μάνα σου ανησυχώ
τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου.


Και για όλους εμάς, που,
κλεισμένοι στο καβούκι μας,
περιμένουμε μια άνοιξη να έρθει..


Και κάθε φορά που κάνεις τη μαγκιά σου
η άνοιξη πάει λίγο ακόμα
πιο μακριά..