Dead Are My People! - Khalil Gibran

 Το ελάχιστο για το δοκιμαζόμενο λαό του Λιβάνου που η τελευταία καταστροφή, εκτος απ τους νεκρους και τους τραυματίες, άφησε εκατοντάδες χιλιάδες άστεγους και πεινασμένους ειναι να θυμηθώ ποίηση του Khalil Gibran..

Dead are my people

Gone are my people, but I exist yet,

Lamenting them in my solitude...

Dead are my friends, and in their Death my life is naught but great

Disaster.

The knolls of my country are submerged

By tears and blood, for my people and

My beloved are gone, and I am here

Living as I did when my people and my

Beloved were enjoying life and the

Bounty of life, and when the hills of

My country were blessed and engulfed

By the light of the sun.

My people died from hunger, and he who

Did not perish from starvation was

Butchered with the sword; and I am

Here in this distant land, roaming

Amongst a joyful people who sleep

Upon soft beds, and smile at the days

While the days smile upon them.

My people died a painful and shameful

Death, and here am I living in plenty

And in peace...This is deep tragedy

Ever-enacted upon the stage of my

Heart; few would care to witness this

Drama, for my people are as birds with

Broken wings, left behind the flock.

If I were hungry and living amid my

Famished people, and persecuted among

My oppressed countrymen, the burden

Of the black days would be lighter

Upon my restless dreams, and the

Obscurity of the night would be less

Dark before my hollow eyes and my

Crying heart and my wounded soul.

For he who shares with his people

Their sorrow and agony will feel a

Supreme comfort created only by

Suffering in sacrifice. And he will

Be at peace with himself when he dies

Innocent with his fellow innocents.

But I am not living with my hungry

And persecuted people who are walking

In the procession of death toward

Martyrdom...I am here beyond the

Broad seas living in the shadow of

Tranquility, and in the sunshine of

Peace...I am afar from the pitiful

Arena and the distressed, and cannot

Be proud of ought, not even of my own

Tears.

What can an exiled son do for his

Starving people, and of what value

Unto them is the lamentation of an

Absent poet?

Were I an ear of corn grown in the earth

of my country, the hungry child would

Pluck me and remove with my kernels

The hand of Death form his soul. Were

I a ripe fruit in the gardens of my

Country, the starving women would

Gather me and sustain life. Were I

A bird flying the sky of my country,

My hungry brother would hunt me and

Remove with the flesh of my body the

Shadow of the grave from his body.

But, alas! I am not an ear of corn

Grown in the plains of Syria, nor a

Ripe fruit in the valleys of Lebanon;

This is my disaster, and this is my

Mute calamity which brings humiliation

Before my soul and before the phantoms

Of the night...This is the painful

Tragedy which tightens my tongue and

Pinions my arms and arrests me usurped

Of power and of will and of action.

This is the curse burned upon my

Forehead before God and man.

And oftentimes they say unto me,

"The disaster of your country is

But naught to calamity of the

World, and the tears and blood shed

By your people are as nothing to

The rivers of blood and tears

Pouring each day and night in the

Valleys and plains of the earth..."

Yes, but the death of my people is

A silent accusation; it is a crime

Conceived by the heads of the unseen serpents...

It is a Sceneless tragedy...And if my

People had attacked the despots

And oppressors and died rebels,

I would have said, "Dying for

Freedom is nobler than living in

The shadow of weak submission, for

He who embraces death with the sword

Of Truth in his hand will eternalize

With the Eternity of Truth, for Life

Is weaker than Death and Death is

Weaker than Truth.

If my nation had partaken in the war

Of all nations and had died in the

Field of battle, I would say that

The raging tempest had broken with

Its might the green branches; and

Strong death under the canopy of

The tempest is nobler than slow

Perishment in the arms of senility.

But there was no rescue from the

Closing jaws...My people dropped

And wept with the crying angels.

If an earthquake had torn my

Country asunder and the earth had

Engulfed my people into its bosom,

I would have said, "A great and

Mysterious law has been moved by

The will of divine force, and it

Would be pure madness if we frail

Mortals endeavored to probe its

Deep secrets..."

But my people did not die as rebels;

They were not killed in the field

Of Battle; nor did the earthquake

Shatter my country and subdue them.

Death was their only rescuer, and

Starvation their only spoils.

My people died on the cross....

They died while their hands

stretched toward the East and West,

While the remnants of their eyes

Stared at the blackness of the

Firmament...They died silently,

For humanity had closed its ears

To their cry. They died because

They did not befriend their enemy.

They died because they loved their

Neighbors. They died because

They placed trust in all humanity.

They died because they did not

Oppress the oppressors. They died

Because they were the crushed

Flowers, and not the crushing feet.

They died because they were peace

Makers. They perished from hunger

In a land rich with milk and honey.

They died because monsters of

Hell arose and destroyed all that

Their fields grew, and devoured the

Last provisions in their bins....

They died because the vipers and

Sons of vipers spat out poison into

The space where the Holy Cedars and

The roses and the jasmine breathe

Their fragrance.

My people and your people, my Syrian

Brother, are dead....What can be

Done for those who are dying? Our

Lamentations will not satisfy their

Hunger, and our tears will not quench

Their thirst; what can we do to save

Them between the iron paws of

Hunger? My brother, the kindness

Which compels you to give a part of

Your life to any human who is in the

Shadow of losing his life is the only

Virtue which makes you worthy of the

Light of day and the peace of the

Night....Remember, my brother,

That the coin which you drop into

The withered hand stretching toward

You is the only golden chain that

Binds your rich heart to the

Loving heart of God.....

Ο covid-19, η τραπεζική φούσκα και το μέλλον των παιδιών μας

Το θέμα με τον covid-19, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αργά ή γρήγορα, θα ξεπεραστεί ιατρικά. Αλλά αυτό που θα αφήσει πίσω του, θα είναι μια εντελώς διαφορετική, από αυτή που μέχρι τώρα ξέραμε, κοινωνία, και μια εξαθλιωμένη οικονομία που θα ψάχνει να βρει νέο βηματισμό. 

Τελευταία ακούγονται αρκετές φωνές να λένε ότι ο κόσμος μας, μετά τον covid-19, θα σταματήσει να είναι αυτός που ήταν, σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο. Πολλά απ αυτά στα οποία επενδύσαμε θα εξελιχτούν με εντελώς πρωτόγνωρο τρόπο. Οι ζωές μας, οι ζωές των παιδιών μας, και ίσως πολλών επόμενων γενεών, αν δεν αλλάξουμε τώρα πορεία, όχι μόνο ως λαός, αλλά γενικά και συνολικά σαν ανθρώπινο γένος, θα πάνε μάλλον ανεπιστρεπτί προς το χειρότερο.

Διαβάζω σήμερα στο ΣΚΑΙ ότι, σύμφωνα με το πρακτορείο Reuters, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα προειδοποιεί τους υπουργούς οικονομικών του Eurogroup πως μπορεί να χρειαστεί να ληφθούν έκτακτα μέτρα ύψους 1,5 τρις για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης από τον covid-19. Δηλαδή οι τράπεζες μας χτυπάνε δυνατά ένα κουδούνι κινδύνου για τη βιωσιμότητα τους!

Η Ιταλία ζητάει μελλοντική έκδοση κοινών ομολόγων, ενώ ο βορράς, με προεξάρχουσα την Ολλανδία, αντιδρά σ αυτή τη χρηματοδότηση. Η Ιταλία χρειάζεται αμέσως ζεστό χρήμα για να γλείψει τις πληγές και να χρηματοδοτήσει τις ζημιές της, αλλά οι Ολλανδοί δεν πιστεύουν ότι θα πάρουν πίσω τα λεφτά τους σύντομα, επειδή η καταστροφή της Ιταλίας, και γενικότερα του ευρωπαϊκού νότου είναι μάλλον ανυπολόγιστη. Τεράστια ανοίγματα και τεράστια προβλήματα.

Τι σημαίνουν όλα αυτά για τον απλό μέσο Ευρωπαίο που παρακολουθεί όσα γίνονται, χωρίς να καταλαβαίνει γιατί δεν κάνουν η ευρωπαϊκή ένωση, τα κράτη και οι τράπεζες το αυτονόητο? Αν όλα αυτά είναι αλήθεια, δηλαδή αν οι τράπεζες θα χρειαστούν ένα τέτοιο υπέρογκο ποσόν, ποιος θα κληθεί να πληρώσει και πάλι τα σπασμένα? Ποιος θα σώσει για μια ακόμα φορά αυτό το άπληστο τραπεζικό σύστημα που ενδέχεται, όπως όλα δείχνουν, να καταρρεύσει? Φυσικά η απάντηση είναι η γνωστή συνταγή: οι κατατρομαγμένοι, αποστασιοποιημένοι, απλοί φορολογούμενοι υπήκοοι!

Πώς προκύπτει όμως σε κάθε μεγάλη κρίση να εμφανίζονται προβλήματα χρηματοδότησης, τα οποία πρέπει να καλύπτονται από νέα, επαχθέστερα οικονομικά μέτρα που λαμβάνονται από τις κυβερνήσεις, χώνοντας και πάλι βαθιά το μακρύ τους χέρι στις τσέπες των απλών φορολογούμενων?

Η απάντηση είναι πολύπλοκη, αλλά η ουσία του θέματος είναι σχετικά απλή. Το τραπεζικό χρήμα που κυκλοφορεί, σύμφωνα με τον Χαράρι και άλλους στοχαστές και αναλυτές, είναι πραγματικό μόνο κατά το 10%, ενώ κατά το υπόλοιπο 90% είναι απλά μια μεγάλη φούσκα που βασίζεται στην “πίστη” και τη μελλοντική προσδοκία. Και επειδή ζούμε σε μια ανώμαλη στιγμή της νεώτερης ιστορίας, η φούσκα αυτή είναι έτοιμη πλέον να σκάσει ηχηρά.

Την άποψη αυτή, ο Χαράρι, παρουσιάζει στο βιβλίο του Sapiens, στο κεφάλαιο The Capitalist Creed (Η Καπιταλιστική Θρησκεία), με ένα απλοποιημένο, αλλά εξαιρετικά εύστοχο παράδειγμα, που μπαίνει στην ουσία του σημερινού τραπεζικού συστήματος, το οποίο προεξοφλεί το μέλλον μας, βασιζόμενο σε προσδοκίες μελλοντικών αποδόσεων (μετάφραση του παρακάτω αποσπάσματος δική μου).

"Τα οικονομικά είναι ένα αξιοσημείωτα περίπλοκο θέμα. Για να διευκολύνουμε τα πράγματα, ας φανταστούμε ένα απλό παράδειγμα.

Ο Samuel Greedy, ένας έξυπνος χρηματιστής, ιδρύει μια τράπεζα στο El Dorado της Καλιφόρνιας.

Ο A. A. Stone, ένας αναδυόμενος εργολάβος στο El Dorado, ολοκληρώνει την πρώτη μεγάλη δουλειά του και λαμβάνει πληρωμή σε μετρητά ύψους 1 εκατομμυρίου δολαρίων. Καταθέτει αυτό το ποσό στην τράπεζα του κ. Greedy. Η τράπεζα έχει τώρα κεφάλαιο 1 εκατομμύριο δολάρια.

Εν τω μεταξύ, η Jane McDoughnut, μια έμπειρη αλλά οικονομικά ασθενής σεφ του El Dorado, πιστεύει ότι βλέπει μια επιχειρηματική ευκαιρία - δεν υπάρχει ένα πραγματικά καλό αρτοποιείο σ αυτή την περιοχή της πόλης. Αλλά δεν έχει αρκετά δικά της χρήματα για να αγοράσει μια σωστή πλήρη εγκατάσταση με βιομηχανικούς φούρνους, νεροχύτες, μαχαίρια και κατσαρολικά. Πηγαίνει λοιπόν στην τράπεζα, παρουσιάζει το επιχειρηματικό της σχέδιο στο Greedy, και τον πείθει ότι είναι μια αξιοσημείωτη επένδυση. Αυτός της δίνει δάνειο ύψους 1 εκατομμυρίου δολαρίων, με πίστωση του λογαριασμού της στην τράπεζα με αυτό το ποσό.

Η McDoughnut προσλαμβάνει τώρα τον Stone, τον εργολάβο, για να χτίσει και να εξοπλίσει το αρτοποιείο της. Η τιμή του είναι $ 1.000.000.

Όταν τον πληρώνει, με μια επιταγή που έχει εκδοθεί σε λογαριασμό της, ο Stone την καταθέτει στο λογαριασμό του στην τράπεζα του κ. Greedy.

Πόσα χρήματα λοιπόν έχει τώρα ο Stone στον τραπεζικό του λογαριασμό; Ακριβώς, 2 εκατομμύρια δολάρια.

Πόσα χρήματα, μετρητά, βρίσκονται στο χρηματοκιβώτιο της τράπεζας; Ναι, 1 εκατομμύριο δολάρια.

Αυτό δεν σταματά εκεί. Δεδομένου ότι, όπως όλοι οι εργολάβοι έχουν συνηθίσει να κάνουν, δύο μήνες μετά την έναρξη εργασιών ο Stone ενημερώνει την McDoughnut ότι, λόγω των απρόβλεπτων προβλημάτων και εξόδων, ο λογαριασμός για την κατασκευή του αρτοποιείου θα είναι στην πραγματικότητα 2 εκατομμύρια δολάρια. Η κ. McDoughnut δεν είναι καθόλου ευχαριστημένη, αλλά δύσκολα μπορεί να σταματήσει τη δουλειά στη μέση. Έτσι, κάνοντας ακόμα μια επίσκεψη στην τράπεζα, πείθει τον κ. Greedy να της δώσει ένα επιπλέον δάνειο και πιστώνει άλλο ένα εκατομμύριο δολάρια στο λογαριασμό της. Αυτή με τη σειρά της μεταφέρει τα χρήματα στο λογαριασμό του εργολάβου.

Πόσα χρήματα έχει τώρα ο Stone στον λογαριασμό του; Έχει 3 εκατομμύρια δολάρια. Αλλά πόσα χρήματα στην πραγματικότητα κάθονται στην τράπεζα; Είναι ακόμα μόνο 1 εκατομμύριο δολάρια. Στην πραγματικότητα, το ίδιο 1 εκατομμύριο δολάρια που ήταν στην τράπεζα καθ 'όλη τη διάρκεια.

Ο ισχύων αμερικανικός τραπεζικός νόμος επιτρέπει στην τράπεζα να επαναλάβει αυτή την διαδικασία ακόμα επτά φορές. Ο εργολάβος μπορεί να έχει τελικά 10 εκατομμύρια δολάρια στο λογαριασμό του, παρόλο που η τράπεζα συνεχίζει ακόμα να έχει μόνο 1 εκατομμύριο δολάρια στα θησαυροφυλάκια της. Οι τράπεζες επιτρέπεται να δανείζουν 10 δολάρια για κάθε δολάριο που πραγματικά κατέχουν, πράγμα που σημαίνει ότι το 90% του συνόλου των χρημάτων στους τραπεζικούς μας λογαριασμούς δεν καλύπτεται από πραγματικά κέρματα και χαρτονομίσματα. Εάν όλοι οι κάτοχοι λογαριασμού στη Barclays Bank ζητήσουν ξαφνικά τα χρήματά τους , Η Barclays θα καταρρεύσει αμέσως (εκτός εάν η κυβέρνηση παρέμβει για να τη σώσει). Το ίδιο ισχύει για την Lloyds, τη Deutsche Bank, τη Citibank και όλες τις άλλες τράπεζες στον κόσμο.

Ακούγεται σαν ένα γιγαντιαίο σχέδιο Ponzi (σ.μ. πυραμίδες), έτσι δεν είναι; Αλλά αν είναι απάτη, τότε ολόκληρη η σύγχρονη οικονομία είναι απάτη. Στην πραγματικότητα δεν είναι μια εξαπάτηση, αλλά μάλλον ένας θρίαμβος των εκπληκτικών ικανοτήτων της ανθρώπινης φαντασίας. Αυτό που επιτρέπει στις τράπεζες - και σε ολόκληρη την οικονομία - να επιβιώσουν και να ευδοκιμήσουν είναι η εμπιστοσύνη μας στο μέλλον. Αυτή η εμπιστοσύνη είναι η μόνη υποστήριξη για τα περισσότερα χρήματα στον κόσμο.

Στο παράδειγμα της αρτοποιίας, η ασυμφωνία μεταξύ της δήλωσης λογαριασμού του εργολάβου και του ποσού των χρημάτων στην τράπεζα είναι το αρτοποιείο της κ. McDoughnut. Ο κ. Greedy έχει τοποθετήσει τα χρήματα της τράπεζας σ αυτό το περιουσιακό στοιχείο, πιστεύοντας ότι μια μέρα θα γίνει επικερδές. Ο φούρνος δεν έχει ψήσει ακόμα ούτε ένα ψωμί, αλλά η McDoughnut και ο Greedy προσδοκούν ότι σε κάποιο χρόνο θα πουλάει χιλιάδες ψωμιά, ρολά, κέικ και μπισκότα κάθε μέρα, με ένα υπέροχο κέρδος. Η κ. McDoughnut θα είναι στη συνέχεια σε θέση να εξοφλήσει το δάνειο της, με τόκους. Αν σε εκείνο το σημείο ο κ. Stone αποφασίσει να αποσύρει τις αποταμιεύσεις του, ο Greedy θα είναι σε θέση να βρει τα μετρητά. Η όλη επιχείρηση βασίζεται έτσι στην εμπιστοσύνη σε ένα φανταστικό μέλλον - την εμπιστοσύνη που έχει ο επιχειρηματίας και ο τραπεζίτης στο φούρνο των ονείρων τους, μαζί με την εμπιστοσύνη του εργολάβου στη μελλοντική φερεγγυότητα της τράπεζας.

Έχουμε ήδη δει ότι τα χρήματα είναι ένα εκπληκτικό πράγμα επειδή μπορεί να αντιπροσωπεύει μυριάδες διαφορετικά αντικείμενα και να μετατρέψει οτιδήποτε σε σχεδόν οτιδήποτε άλλο. Ωστόσο, πριν από τη σύγχρονη εποχή αυτή η ικανότητα ήταν περιορισμένη. Στις περισσότερες περιπτώσεις, τα χρήματα θα μπορούσαν να αντιπροσωπεύουν και να μετατρέπουν μόνο τα πράγματα που πραγματικά υπήρχαν στο παρόν. Αυτό επέβαλε έναν σοβαρό περιορισμό στην ανάπτυξη, καθώς καθιστά πολύ δύσκολη τη χρηματοδότηση νέων επιχειρήσεων.

Εξετάστε ξανά το φούρνο μας. Θα μπορούσε η McDoughnut να τον χτίσει αν τα χρήματα θα μπορούσαν να αντιπροσωπεύουν μόνο πραγματικά αντικείμενα; Όχι. Σήμερα, έχει πολλά όνειρα, αλλά δεν διαθέτει απτά μέσα. Ο μόνος τρόπος για να φτιάξει το αρτοποιείο της θα ήταν να βρει έναν εργολάβο πρόθυμο να εργαστεί σήμερα και να λάβει πληρωμή μέσα σε λίγα χρόνια, όταν και αν το αρτοποιείο θα αρχίζει να κερδίζει χρήματα. Δυστυχώς, τέτοιοι εργολάβοι είναι σπάνιοι. Έτσι η επιχειρηματίας μας έχει δεμένα τα χέρια. Χωρίς φούρνο δεν μπορεί να ψήσει κέικ. Χωρίς κέικ, δεν μπορεί να κερδίσει χρήματα. Χωρίς χρήματα, δεν μπορεί να προσλάβει εργολάβο. Χωρίς εργολάβο, δεν έχει φούρνο.

Η ανθρωπότητα ήταν παγιδευμένη σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση για χιλιάδες χρόνια. Ως αποτέλεσμα, οι οικονομίες παρέμειναν παγωμένες. Η έξοδος από την παγίδα ανακαλύφθηκε μόνο στη σύγχρονη εποχή, με την εμφάνιση ενός νέου συστήματος βασισμένου στην εμπιστοσύνη στο μέλλον. Σε αυτό, οι άνθρωποι συμφώνησαν να αντιπροσωπεύουν φανταστικά αγαθά - αγαθά που δεν υπάρχουν στο παρόν - με ένα ειδικό είδος χρημάτων που αποκαλούν «πίστωση». Η πίστωση μας δίνει τη δυνατότητα να χτίσουμε το παρόν σε βάρος του μέλλοντος. Βασίζεται στην υπόθεση ότι οι μελλοντικοί μας πόροι είναι βέβαιο ότι θα είναι πολύ πιο άφθονοι από τους υπάρχοντες πόρους μας. Μια σειρά από νέες και θαυμάσιες ευκαιρίες ανοίγουν αν μπορούμε να οικοδομήσουμε τα πράγματα στο παρόν χρησιμοποιώντας τα μελλοντικά εισοδήματα."


Χαράρι, Γιούβαλ Νόε. Sapiens (σελ. 305 - 308). Αρπιστής. Kindle έκδοση.

(Μετάφραση: Ανδρέας Ζέρβας)

Μπορεί ο Χαράρι να υπερβάλει σ αυτά που λέει, αλλά ακόμα και τα μισά να δεχτούμε σαν σωστά, είναι αρκετά για να μας τρομάξουν πολύ περισσότερο από τον ίδιο τον covid-19, και να μας ξυπνήσουν επιτέλους. Να αρχίσουμε να βλέπουμε τον κόσμο και το μικρόκοσμο μας με άλλο μάτι.

Είναι η κοινωνία μας έτοιμη να δώσει μια δίκαιη και κοινωνικά αποδεκτή απάντηση σε όλα αυτά που πρόκειται να ακολουθήσουν? Φαίνεται ότι πολλά πρέπει να τα ξαναπιάσουμε από την αρχή. Να επιστρέψουμε στα βασικά, αυτά που θα μπορούσαν να διασφαλίσουν μια βιώσιμη λύση για όλους τους λαούς της γης, πριν είναι πολύ αργά. Χρειάζεται μια μεγάλη παγκόσμια συζήτηση που πρέπει να ανοίξει σύντομα. 

Αυτή η κρίση μπορεί και πρέπει να γίνει μια, ίσως τελευταία, ευκαιρία για μια διαφορετική ζωή που δεν θα κλέβει το μέλλον των παιδιών μας. Που θα περιορίζει την απληστία του χρηματοπιστωτικού συστήματος και θα βασίζεται στον αλληλοσεβασμό, με όραμα μια πραγματικά βιώσιμη ανάπτυξη.

Η άνοιξη θ αργήσει φέτος..

Μην ανησυχείς για μένα, είπε,
έφαγα το τσιμέντο με το κουτάλι,
τριάντα χρόνια τώρα
πότισε το δέρμα μου,
δε με πιάνουν εμένα ιοί και μικρόβια.


Δεν ανησυχώ για σένα, του λέω,
εσύ κακό του κεφαλιού σου..
για τη μάνα σου ανησυχώ
τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου.


Και για όλους εμάς, που,
κλεισμένοι στο καβούκι μας,
περιμένουμε μια άνοιξη να έρθει..


Και κάθε φορά που κάνεις τη μαγκιά σου
η άνοιξη πάει λίγο ακόμα
πιο μακριά..

Για το Μανώλη Γλέζο

Ήταν κι αυτός
ένας από τους φάρους που μας οδήγησαν
να λάμνουμε πεισματικά
μέσα στα δύσκολα φουρτουνιασμένα πέλαγα

να ονειρευόμαστε
μια ηλιόλουστη στεριά
να ξεκουράσουμε τα βαριά
κουρασμένα μας χέρια


Έφυγε κι αυτός
σε μια στιγμή συλλογικής κατάθλιψης
τώρα που όλα αλλάζουν
με ένα αύριο αβέβαιο και σκοτεινό


Καλό σου ταξίδι Μανώλη

Αινίγματα οι λέξεις σου..

Αινίγματα οι λέξεις σου.., originally uploaded by andzer.

όνειρο μέσα στο όνειρο..

όνειρο μέσα στο όνειρο.., originally uploaded by andzer.

βαρέθηκα να περιμένω..

βαρέθηκα να περιμένω.., originally uploaded by andzer.